Miejsca kultu religijnego w Druskiennikach i Lazdijai

Park Leczniczy to stary ogród miejski położony w samym sercu historycznych Druskienik. W XIX w. to tutaj toczyło się całe życie przybyłych do miasta: leczenie, rozrywka i zawieranie przyjaźni. Ogród został zaplanowany symetrycznie, a jego części urządzono w stylu angielskim, z wijącymi się ścieżkami. Zbudowano tu lecznice i Kurhaus. Znajdował się w nim dworzec, księgarnia-biblioteka, cukiernia i sala teatralna. W parku można było poczęstować się kefirem i kumysem. W czasach radzieckich zbudowano źródełko wody mineralnej oraz inne budynki przeznaczone do picia wody mineralnej. W 2011 r. park został zrekonstruowany: ozdobiono go nowymi rzeźbami, urządzono ścieżki, ławeczki, oświetlenie, posadzono nowe drzewa i krzewy oraz uporządkowano otoczenie Źródełka Piękna. Zabytek historyczny parku to miernik poziomu wody w rzece z 1881 r.

Stare źródło wody mineralnej w Druskienikach jest budynkiem powstałym na źródle, z którego pobierana jest tryskająca woda mineralna. Jest to najstarsze źródełko w Druskienikach.

Źródełko Piękna jest najbardziej słonym i najgłębszym źródłem w Druskienikach, charakteryzującym się właściwościami odmładzającymi i oczyszczającymi skórę. Źródełko tryskające z drewnianej płaskorzeźby nad Niemnem ma ponad 300 metrów głębokości. Woda ze źródła jest wyjątkowo słona i nie zaleca się jej pić. Można nią za to opłukać twarz, umyć ręce i przepłukać gardło. Wierzy się, że odmładza ona skórę, nadaje piękna i rześkości. Legenda mówi, że w dalekiej przeszłości książę, polując z dworzanami, przypadkowo znalazł się w tym miejscu. Polowanie zakończyło się pomyślnie, dlatego książę powinien zestrzelić sokoła. Sokół przestrzelony przez celną strzałę strzelca spadł do Niemna i książę ruszył w wodę, aby go wyciągnąć. Księżna stojąca na brzegu rzewnie zapłakała i biegała nad brzegiem rzeki, wylewając słone łzy i wołając swojego męża. Po pewnym czasie z sokołem w ręku z wody wyłonił się książę – cały i zdrowy. Według legendy w miejscach, gdzie spadły łzy księżnej, z ziemi wytrysnęły słone źródła.

Neogotycki kościół Najświętszej Maryi Dziewicy Szkaplerznej zbudowano w 1931 r. Lubił go odwiedzać marszałek Polski Józef Piłsudski, językoznawca Juozas Balčikonis, poeta i prozaik Vincas Mykolaitis-Putinas i wielu innych znanych litewskich działaczy społecznych. Kościół Najświętszej Maryi Dziewicy Szkaplerznej jest niezwykle wartościowym i niesamowitym miejscem architektonicznym i kulturowym.

Cerkiew ikony Matki Bożej „Radość wszystkich smutnych” zbudowano w 1865 r. Jest jednym z najstarszych zachowanych do dziś dzieł architektury drewnianej w Druskienikach. W kształtach budowli wyraźnie widać cechy cerkwi rosyjskich oraz detale typowe dla okresu romantyzmu i historyzmu, jak również unikalne i wyjątkowe formy architektoniczne.

Liszkowo (lit. Liškiava) to stara dzukijska wieś, znana z późnobarokowego arcydzieła, kościoła pw. Św. Trójcy oraz byłego klasztoru dominikanów. Obecnie kościół wpisany jest na Listę Dziedzictwa Kulturowego, możliwe są wycieczki poznawcze po kościele z XVII w., w tym również po jego podziemiach z zachowanymi szczątkami dominikanów oraz ekspozycją spuścizny liturgicznej.

Kościół Św. Jerzego w Wiejsiejach to imponujących rozmiarów kościół, nazywany też Katedrą Dzukijską. W klasycystycznym kościele o strukturze barokowej nie brakuje pomników sztuki pięknej, w podziemiach została urządzona krypta fundatorów kościoła, którymi byli Tadas i Marija Oginskiai, Matas Žynevas i Viktorija Oginskaitė-Žynevienė. Przy kościele stoi dzwonnica, w której wisi najstarszy w rejonie dzwon z mosiądzu, odlany w 1650 r.

Wiejsieje znajdują się w wyjątkowo pięknym miejscu – na półwyspie otoczonym przez wody jeziora Hańcza. W źródłach pisanych Wiejsieje wspominane są już w XVIII w. Stara część Wiejsiejów to centrum historyczne z siecią gęsto rozmieszczonych ulic, planem placu, fragmentami zabudowy, strukturami barokowymi oraz klasycystycznym kościołem pw. św. Jerzego i skrzydłem dworu w Wiejsiejach.

Ozdobą parku dworskiego w Wiejsiejach jest 30-metrowy jesion, rosnący od ponad 200 lat. To drugi pod względem grubości jesion na Litwie – jego obwód pnia wynosi około 5 metrów. Wiosną, gdy zielenią się wszystkie drzewa, bywa, że jesion ten wciąż ma gołe gałęzie. W klechdzie jest napisane, że wszystkie drzewa mają oczy i widzą, jednak jesion jest ślepy. Dlatego drzewo żyjące około 205 lat, nie widząc budzącej się przyrody, jako ostatnie wypuszcza pączki.

Ludwik Łazarz Zamenhof – twórca języka esperanto – mieszkał w Wiejsiejach od 1885 r. Urodził się i uczył się w Polsce, później ukończył studia w Moskwie. Ludwik przybył do swojego szwagra do Wiejsiejów. Tutaj Zamenhof odbył praktykę lekarską i odtworzył rękopis języka esperanto, który w dzieciństwie spalił jego ojciec. Wiejsieje uznawane są na ojczyznę języka esperanto, dlatego w parku miejskim postawiono popiersie Ludwika Łazarza Zamenhofa.

Diecezjalna świątynia krzyży Najświętszej Marii Dziewicy Królowej Różańca jest świątynią katolicką na południowym brzegu jeziora Duś (lit. Dusia). Ludzie mówią, że po modlitwie w kapliczce przy obrazie Bogurodzicy następuje cudowne uleczenie z różnych chorób. Przy krzyżach, tak jak dawniej, obchodzone są odpusty Pięćdziesiątnicy, Świętych Apostołów Piotra i Pawła oraz Oktawy, przyciągające tysiące wiernych.

Metele wspominane są od 1508 r. Pierwszy kościół wybudował w 1619 r. Paweł Sapieha, lecz w 1655 r. został spalony przez wojska rosyjskie. Kolejny kościół drewniany zbudowany po 1711 r. spłonął od uderzenia pioruna w 1807 r. Nowy kościół w Metelach, zbudowany w 1822 r. posiada cechy architektury klasycystycznej i neobarokowej. W kościele znajdują się cenne obrazy z końca XVII w.

Kościół o unikalnej architekturze okresu międzywojennego Litwy został zbudowany w 1935 r. Został zaprojektowany i zbudowany przez księdza Jonasa Reitelaitisa. Niepowtarzalny wygląd budynku powstał poprzez połączenie tendencji profesjonalnej i ludowej architektury. Autor w oryginalny sposób interpretował formy neogotyckie, a także użył popularnych w tamtym okresie elementów stylu narodowego.